Bir öğrencinin bana masasının altında bir Cheeto olduğunu söylediği anı asla unutmayacağım. Bu öğrenci sorunları çözmek için adım atmak yerine muhtemelen bininci kez beni bilgilendirdiği için, inisiyatif alması için onu teşvik ettim.
“Hmm. O Cheeto hakkında ne yapabileceğini merak ediyorum.”
Bana bilmediği bir dil konuşuyormuşum gibi baktı.
sonra bir pay Sorunu çözmemi içermeyen hatalı atıştırmalığa olası çözümler hakkında ileri geri, sonunda Cheeto’yu bir mendille aldı ve attı. Bir öğretmen olarak öğrenilmiş çaresizlikle ilk karşılaşmam değildi ama beni derinden sarstı.
Her dersten ve yaştan öğretmenin kendi Cheeto anları vardır. Ve günümüzün helikopteri, çim biçme makinesi ve kırıcı ebeveynleri arasında, pek çok çocuğun sınıftaki en küçük yol tümsekleriyle bile karşılaştıklarında ne yapacaklarını bilememeleri şaşırtıcı değil. Öğretmenler bu eğilimin farkına vardıkça, öğrencilerin öğrenilmiş çaresizliklerinden kurtulmalarına ve umutsuz Cheeto’lar yerine Cheeto’ları yok etmeye yardımcı olacak stratejiler geliştirdiler.
Bazı öğretmenlerin sözleri vardır, bazılarının prosedürleri vardır ve diğerleri özsavunmayı derslerine yerleştirir. İşte öğretmen kitlemizin sınıflarında uyguladıklarını söyledikleri:
“İlk yıllarda başladığını düşünüyorum.”
“İlk sınıflara ders veriyorum ve öğrencilerin klasörlerini açmalarını ve teslim edilmesi gereken şeyleri bana getirmelerini sağlıyorum. Sorun olmadığını ve yardım istemelerinin beklendiğini öğreniyorlar. Hatalar yaparak modellemek ve bunları düzeltmek için yardım istemek. Bir ebeveyn olarak oğullarımla yardım isteyerek, e-posta yazarak vb.
—Lori F.
“Bir ebeveyn, öğrencinin halledebileceği bir sorunla ilgili olarak iletişime geçtiğinde, bunu bir fırsat olarak kullanın.”
“‘Sabah Johnny’ye sor, ben de ona yardım edeyim’ de.”
—Amy M.
“Öğrencilere belgelemelerini söylüyorum.”
“Bir argüman oluşturmak için kaynaklarını kullanın, böylece kendilerini savunduklarında kanıtları olsun.”
—Vicki L.
“Tartışma için onları kaydedin.”
“Ayrıca her sınıfta hitabet ve topluluk önünde konuşma ve münazara öğretin.”
—Leeann S.
“Onlara problem çözmeyi öğretmenin anahtar olduğunu düşünüyorum.”
“Bir makasa ihtiyaçları varsa, başka bir makası nerede bulacaklarını bilmeli ve sorunu çözmelidirler. (K) sınıfımda, su içmek veya tuvalete gitmek istemek zorunda değiller. Dersleri bölmeden sadece yapmaları gerekeni yaparlar. Hastalandıklarında veya yaralandıklarında yardım istemeyi öğrendiler, ancak diğer durumları kendi başlarına çözmeyi öğreniyorlar. ‘Arkadaşına sor’, ‘Bu sorunu nasıl çözebilirsin?’, ‘Kelimelerini kullan’ ve ‘Bu cevabı nerede bulabilirsin?’
—Jennifer K.
“Birinci/ikinci sınıfta sık sık ‘Bana neye ihtiyacın olduğunu söylemeden sana yardım edemem’ ifadesini kullanırdım.”
“Bu, öğrencilerin zihin okuyucu olmadığımı ancak onları elimden geldiğince desteklemek istediğimi anlamalarına yardımcı olmak için kullanıldı. Senenin başında deyimi tanıtacaktım ve ne anlama geldiği hakkında konuşacaktık. İhtiyaç duyabilecekleri şeyler için bazı önerilerde bulunurdum (su almak için yürüyüş, nefes almak, bir dakika mola vermek için) ama her zaman öğrencilerin neye ihtiyaç duyduklarını en iyi kendilerinin bildiklerini vurgulardım. Yıl içinde öğrenciler bu kavramı yavaş yavaş daha fazla anladılar ve bana bir problemle geldiklerinde neye ihtiyaçları olduğunu açıklamaya daha hazır hale geldiler.”
—Emily A.
“Ortaokul öğrencilerim için ‘Üç tane sor, sonra bana sor’u kullanıyorum.”
“Ders saatinde çok sayıda öğrencinin diğer öğrencilerle çalışırken beni rahatsız eden basit sorular sorduğunu fark ettim. Bu nedenle, talimatlar veya sınıf çalışmaları gibi acil olmayan sorular için öğrencilere, bana sormadan önce sorularını üç sınıf arkadaşına sormaları gerektiğini söylüyorum. Bu, öğrenilmiş çaresizliği muazzam bir şekilde azaltıyor ve öğrencilerin akranlarını öğrenmede kaynak olarak görmelerine yardımcı oluyor.”
—Sadi M.
“Öğrencilere ihtiyaç duydukları şeyi sormalarını sağlarım.”
“Bana ‘Kalem bulamıyorum’ derseler, ‘Bana haber verdiğin için teşekkür ederim’ diye cevap vereceğimi ve yaptığım şeye geri döneceğimi ya da ‘Az önce mi yaptın? bunu bilmemi ister misin?’ Evet derlerse devam ederim. Kalem isterlerse seve seve veririm. Yardıma ihtiyaçları varsa, ‘Bu çok zor’ diyemezler. Kayıp bir iş arıyorlarsa, bana onu bulmakta zorlandıklarını söyleyemezler. ‘Bana yardım eder misin?’ veya ‘Bir kalem daha alabilir miyim?’ ve benzeri. Başka birinin sorunlarını çözmesini beklemek yerine ihtiyaç duydukları şeyi istemeyi öğrenmelerine yardımcı oluyor.”
—Rachel S.
“Bol pratik ile…”
“… hata yapmak için güvenli bir yer, bana neye ihtiyaçları olduğunu söylediklerinde övgü, bir şeylerin yanlış olduğunu bana bildirdiklerinde onlara teşekkür etmek, ama ne olduğundan emin değiller, cesaretlendirmek, onlara kullanacakları kelimeleri vermek, nasıl yapacaklarını uygulamak erimeler sona erdikten ve geride kaldıktan sonra uygun şekilde sorun, onlara adımları verin ve aynısını yapmak için ebeveynleriyle birlikte çalışın!
—Laura S.
—Meg A.
“K hocam … Onlara sevmedikleri bir şeyi yapan birine söylemeleri için 2 cümle öğretiyorum: Senin ________ yapmandan hoşlanmıyorum. Lütfen _________ yapma.”
“Yardım için bana gelmeden önce bunu iki kez söylemeliler. (İki kez sorulmasına rağmen bunu yapmaya devam ederlerse, bu saygısızlık olur ve bunu halletmelerine yardım edeceğimi söylüyorum.) Başka bir şey de… Birinin bir şeyle mücadele ettiğini gördüklerinde, onlara ‘Yardıma ihtiyacın var mı? ‘”
—Eron B.
“Yürütücü işlev becerilerini dersime yerleştiriyorum.”
“Örneğin, slaytlarda sunulan bir paragrafta birleşik cümleleri vurguluyorduk. Slayt 1’de basit ve bileşik cümlelerin bir incelemesi vardı. Slayt 2, cümleleri yeşil vurgulayan yön ile pratikti. Türlerin ne olduğunu unuturlarsa, onları bir tanesini kaydırmaya yönlendirdim. Mor şeyleri vurguladıklarında veya kalın yaptıklarında, onları talimatlara yönlendirdim. Onlara her zaman yardım edeceğimi ama önce kendilerine yardım etmeye çalışmaları gerektiğini hatırlatırım.”
—Kelly K.
